เมื่อร่ำรวยอย่าเย่อหยิ่ง จนไม่เอาพี่เอาน้อง ประเดี๋ยวจะเป็นเศรษฐีต กอั บเสมอเหมือนชายคนนี้..

[luktan1479]

นานมาแล้วผมมีที่ดินอยู่ใน ดูเหมือนจะทุกเข ตของ ก รุ งเท พ รวมทั้งหั วเมืองใหญ่ๆรวมแล้วหลังจากนั้นก็ราว 500 ไร่

และก็เมื่อ 30 ปีก่อนนั้น ผมพกเงินในกระเป๋าไว้ท่องเที่ยวครั้งละเป็นแสนๆทำมาค้ าข ายได้เงิน


มาเยอะแยะ ก็ส่งลูกเรียนต่างประเทศหมด ไม่ต้องทำงานให้เรียนอ ย่ า งเดียวเมี ย ผมถูกใจ


เ ล่ นหุ้ น ราค าหุ้ นก็ขึ้นเอาๆก็ได้กำไรมาเยอะแยะอยู่เช่นกัน พวกเราก็มีเงินสดหลายร้อยล้ าน

และจู่ๆพอเพียงอยู่มาวันนึงนั้น ก็มีเครือญาติผมคนหนึ่งเดื อ ดร้อนมายืมเงิน วันนั้นผมก็เลยด่ าเขาซะแร ง

แบบที่ว่าเสียๆหายๆเนื่องจากคิดว่าตัวเองมีเงินมากจะพูดอะไรกับใครยังไงก็ได้

แต่ก็ให้เงินเขาไปอยู่นะ แสนนึง บอกเขาว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะ

เนื่องจากเงินที่ให้ คิดว่าให้ทาน ต่อจากนั้นเขารับเงินพร้อมน้ำตา ขณะนั้นผมไม่รู้เลยว่า

เขาจะรู้สึกแบบไหนเมื่อผมคิดกระทำการใหญ่ ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุยงธย าแล้วในปีนั้นกำเนิดวิ ก ฤ ต


น้ำหลาก พัดพาทุกอ ย่ า งไปจากชีวิตผม รถยนต์ผม 19 คันบ้านอีก 5 ข้างหลัง ที่ดินเยอะแยะ เงินสดที่เคยมี


แฟนผมเล่นหุ้ นพี่สาว งไปสี่ร้อยกว่าล้ านลูกก็ทำธุรกิจจนถึงหมดตูดข าดทุนภายใน 2 ปี

เป็นสิ่งที่มีมันหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงหนี้ 200 กว่าล้าน ทุกๆวันนี้ผมคือบุคคล ล้ ม ละ ล า ย

เช่าห้องพอเพียงอยู่ได้ ข ายก๋วยเตี๋ยวไปวันๆป ร ะ ทั ง ชี วิ ต และภรรยาผมก็ไม่มีกระจิตกระดวงใจ

ทำอะไร อีกทั้งลูกผมก็ต่างแยกย้ า ยกันไปเอาตั ว ร อ ดต่างคนต่างไป ไปตามทางชีวิตตัวเอง

ผมไม่เคยได้มองเห็นหน้าลูกเลย มาบัดนี้ผมอายุ 76 ปีแล้วผมต้องชูหม้อ กวยเตี๋ยว

ล้างจาน แต่เพียงพอมันอยู่นานวันเข้าเดี๋ยวนี้ ผมปลงได้เอง ผมมาตรากตรำตอนแก่แต่

ก็เริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น เงินค่าเช่ าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่ าเขา

ให้เขาไปแสนนึง แม้กระนั้นลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้า บอกผมว่าพ่อผมบ ากหน้าไปยืมเงินคุณลุง

เพราะเหตุว่าตอนนั้น ผมเข้าโรงพ ย า บ า ลผ่ า ตัด คุณลุงด่ าแล้วโยนเงินให้เหมือนบิดาผมเป็นหม า

พ่อผมยอมหมดเนื่องจากชีวิตลูก มีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น ต่อให้ทำ อ ย่ า ง ไรพ่อก็ยอม

ถ้ามีเงินจะให้หามาคืนคุณลุงให้ได้ แล้วก็แสนนี้ผมคืน ส่วนห้าหมื่นเป็นด อ กละกัน

ไม่มีหนี้บุญคุณต่อไปแล้ว แม้กระนั้นถ้าเกิดคุณลุงตรากตรำ คุณลุงมายืมกับผมได้นะ ผมจะให้ก ู้


ผมจะไม่ด่ าเหมือนที่คุณลุงด่ าพ่อผมหรอกนะ ด้วยเหตุว่าหากขาดเงินคุณลุง ผมอาจไม่ร อดในวันนั้น

เพราะเหตุว่าเงินแสนที่คุณลุงโยนให้ มันต่อ ชีวิตให้ผมได้ ผมปฏิบัติตามที่บิดาบอกแล้วให้ทดแทนหนี้สิน

ก้อนนี้ให้คุณลุง แล้วก็ส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้จักก ร ร มของคนไหนกันแน่ของมันนะ

เมื่อได้ยินเพราะฉะนั้น ผมเดินร้องไห้ มาถึงบ้านเอาเงินมาจ่ายค่าห้อง แล้วก็ลงทุ นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ

มีเงินเก็บไว้ 30,000 บาท จากวันนี้ผมรู้เรื่องความรู้สึกของคำว่า ก ร ร มตามสนอ ง

หลานเขามิได้ด่ าผมแม้กระนั้นหลานพูดเรื่องจริงให้ฟัง เพียงแค่ผมรับความจริงไม่ได้แค่นั้น

แม้กระนั้นช่วงนี้ผมแฮปปี้ดี พระ แม่ชี ขอท าน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านค้าผม ผมไม่คิดเงิน

ตอนผมมีเยอะๆผมรังเกียจคนบอกบุ ญผม ไม่เคยทำบุ ญเลย ผมกินผมเที่ยว

แม้กระนั้นในตอนนี้ผมหมดตัว มีหนี้สิน ไม่มีเพื่อน ไ ร้ ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะ

เข้าวัดเป็น ช่วงนี้ผมห่วงเพียงแค่ภรรยาผมผมภาวนาให้เมี ยไปก่อนผม เพราะเหตุว่าไม่อย าก

เห็นภรรยาลำบ าก ไม่ต้องถามว่าผมเป็นผู้ใด ร้านค้าอยู่ที่ไหน

แค่จะเก็บเรื่องราวมาให้อ่ าน ให้เป็นข้อคิดเตือนใจ อาจจะไม่มีคำว่า ย า กจนสำหรับคนขยัน

ไม่มีการปลงตก หากไม่เคยสูงสุด แล้วมาต่ำสุด และประเด็นนี้สอนใจได้ดีจริงๆ

มันถือเป็นการสอนใจ สำหรับคนอีกจำนวนไม่น้อยเลยที่ทะนงตน ลืมตัว รู้สึกว่าตัวเองเหนือผู้ใด

"มองดูให้สูงราวกับท้องฟ้า
แต่อย่าลืมว่าที่ที่ยืน
...คือพื้นดิน..."
ไม่เอาพี่เอาน้อง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/12927/